Όσο γλυκιά κι αν είναι η λήθη, η χώρα των θαυμάτων δε μπορεί παρά να θυμάται κάθε λέξη από το Last Word. Είναι ένα κομμάτι που συνοψίζει πολλά από όσα είναι σήμερα οι Baroness, λέει η Gina Gleason στο Rock Sound: από την ιδιαίτερα μεγάλη ενέργεια και την πληθώρα των riffs τους μέχρι τον συνολικό τρόπο που συνθέτουν και παίζουν ζωντανά. Και έχει δίκιο: το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά και συνολικά το άλμπουμ Stone από το οποίο προέρχεται, συνδυάζουν και αναπτύσσουν περαιτέρω τη δυναμική έντασης και μελωδίας που χαρακτηρίζει το συγκρότημα και τον progressive προσανατολισμό του.
Υπάρχει, ωστόσο, κάτι ακόμα. Ένα από τα χαρακτηριστικά της
σημερινής σύνθεσης των Baroness είναι η μουσική χημεία του John Baizley και της Gina Gleason, στις rhythm και lead κιθάρες αντίστοιχα – θα έλεγε κανείς ότι
παίζουν σαν ένας άνθρωπος με τέσσερα χέρια, με τη δεύτερη να συνεισφέρει ένα
εκπληκτικό σόλο στο Last Word. Κι όμως, στην παραπάνω συνέντευξή της η
Gina Gleason εστιάζει στη ρυθμική δουλειά του ντράμερ Sebastian Thomsen και του μπασίστα Nick Jost και τη μεταξύ τους διαντίδραση, η οποία, όπως λέει η ίδια, λάμπει σε αυτό το κομμάτι.
Αυτό ακριβώς σημαίνει συγκρότημα: αμοιβαία υποστήριξη του ενός από τον άλλον και έμφαση στη συλλογικότητα. Και αυτή η αντίληψη αντιπροσωπεύεται στο Stone κυριολεκτικά, δηλαδή μέσω του συλλογικού αυτοσχεδιασμού – από τη μοναδική του δυναμική προκύπτουν οργανικά τα τραγούδια και τη δική του ποιότητα και αμεσότητα φέρουν.
Για την έρημο μέσα μας και γύρω μας: από τον συλλογικό μουσικό παράδεισο των Baroness στην ευρηματική συνεργασία των Yawning Man με τον Bob Balch και τις πρόσφατες κυκλοφορίες των ONDA, Dozer και High Priestess – και μαζί, η αναλωσιμότητα της ζωής των προσφύγων και η δημοσιογραφική κάλυψη του ναυαγίου της Πύλου (φωτογραφία: Αnne-Marie Forker)
No comments:
Post a Comment