Ό,τι λάμπει είναι χρυσός. Οι λίστες με τα «καλύτερα» τραγούδια, albums κ.λπ. της χρονιάς δημιουργούνται από τα mainstream μέσα με διαφανή κριτήρια και ανεξάρτητα από τη μουσική βιομηχανία, η οποία ουδέποτε έχει εφαρμόσει στρατηγική προώθησης προϊόντων με μανδύα άρθρου γνώμης. Όλη η μουσική άλλωστε μπορεί και πρέπει να κατηγοριοποιείται και να ιεραρχείται, και κάθε συναίσθημα που μας προκαλεί να ανάγεται σε νούμερα και αστεράκια. Επίσης, οι γάιδαροι πετάνε.
Οπότε, όχι, αυτά δεν είναι τα «καλύτερα» του 2024. Είναι απλά μέρος της μουσικής που μοιραστήκαμε φέτος στη χώρα των θαυμάτων, αλλά και αυτής που δεν προλάβαμε να μοιραστούμε – και στις δύο περιπτώσεις, όμως, είναι μουσική που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Άρα, 19 + 1 παραδείγματα φετινών κυκλοφοριών για το μέλλον σε χρονολογική και όχι αξιολογική σειρά – αν μη τι άλλο, για να μη χάνονται όλα σε ωκεανούς άχρηστων πληροφοριών, επιτηδευμένων μουσικών και μεγάλων χασμουρητών.
«Αρχίζω να νιώθω μοναξιά εδώ / όλοι έχουν φύγει αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ / δε θα σε εγκαταλείψω όταν οι καιροί αγριέψουν / πες στον μπάρμαν ότι ήπιες αρκετά»: η τρυφερότητα συναντάει το κουράγιο και η αντοχή τη δημιουργικότητα στο ένατο, ίσως σπουδαιότερο και σίγουρα φορτισμένο album της Alynda Segarra. Μπορεί να ζούμε σε έναν κόσμο που μας χαμογελάει με σάπια δόντια, αλλά η σύγχρονη folk / americana σκηνή δε σκοπεύει να μας εγκατελείψει στο έλεος του.
JPEG Raw (22 Μαρτίου)
Άμεσο στην απεύθυνσή του αλλά και σύνθετο στη μουσική του αρχιτεκτονική, το πολυπρισματικό νέο album ενός από τους επιφανείς κιθαρίστες της εποχής μας ξεπερνάει τα όρια μεταξύ μουσικών ειδών περισσότερο από κάθε άλλη φορά –ιδιαίτερα προς τo funk και τη soul, με τη χαρακτηριστική παρουσία εκλεκτών καλεσμένων όπως ο George Clinton και ο Stevie Wonder. Εδώ θα συναντήσουμε τη δεκάλεπτη αποδόμηση της τοξικής αρρενωπότητας μέσω του Habits, ενός από τα σημαντικότερα τραγούδια της μουσικής πορείας του Gary Clark Jr.
Funeral for Justice (3 Μαΐου)
Δεν είναι τυχαίο ότι η μουσική δεξιοτεχνία του Mdou Moctar εκθειάζεται από έναν κιθαρίστα όπως ο Kirk Hammet σε ένα μέσο όπως οι New York Times. Πιο σημαντική, ωστόσο, είναι η αναγνώριση ότι αυτά τα blues της ερήμου Σαχάρα έχουν κατεξοχήν αντιαποικιακό πρόταγμα και εστιάζουν την κριτική τους στις σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης της Αφρικής. Και είναι τέτοιος ο ήχος της κιθάρας του Mdou Moctar ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε ευτυχώς τελειώσει με τη world μουσική ως χαλαρωτική ενασχόληση δυτικών αυτιών.
Ζωή σε ευθείες γραμμές (10 Μαΐου)
«Οι φίλες μου είναι πολύ δυνατές γιατί δεν είναι ευνοϊκές οι συνθήκες / αλλά παραμένουν το φως που κρατάω αναμμένο για να μη φοβάμαι τις νύχτες»: κανένα είδος μουσικής δεν είναι τόσο καίριο σήμερα στο ελληνικό κοινωνικό πλαίσιο όσο το hip hop και η νέα γενιά μουσικών που το φτιάχνει από τα κάτω χωρίς υποστήριξη και προώθηση είτε από mainstream είτε από εναλλακτικά με ή χωρίς εισαγωγικά μέσα. Και ίσως για αυτό ακούγεται τόσο ουσιαστικός ο άμεσος, βιωματικός και πολιτικοποιημένος λόγος της 0-100 σειρένε, εδώ μαζί με τα beats του ήρωα.
Unprecedented Sh!t (17 Μαΐου)
Η διαφορά ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι ονομάζεται Ani DiFranco: από τη δεκαετία του 90 μέχρι σήμερα, η μουσική της είναι o ουσιαστικός ορισμός του εναλλακτικού ήχου και της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής δημιουργίας. 35 χρόνια και 22 albums αργότερα, επιστρέφει με στοχαστική αμεσότητα απέναντι σε έναν κόσμο που εχθρεύεται κάθε μέρα και περισσότερο τους από κάτω και τα δικαιώματά τους: «η συνεργασία υπερισχύει του ανταγωνισμού / κι αν ήμουν η κοπέλα του Δαρβίνου / θα του το ψιθύριζα στο αυτί». Και στο δικό μας αυτί η μουσική της φτάνει ωμή αλλά και τρυφερή, θλιμμένη αλλά και ενδυναμωτική, ανεκτίμητη και ελπιδοφόρα όπως η ίδια η ζωή.
María Dueñas, Los Angeles Master Chorale
Gabriela Ortiz, Revolución Diamantina (7 Ιουνίου)
Τρία κομβικά συμφωνικά έργα της Gabriela Ortiz από μία από τις καλύτερες ορχήστρες στον κόσμο σε ένα album με πολλαπλές υποψηφιότητες στα βραβεία Grammy του 2025. Είτε με είτε χωρίς βραβεία, ωστόσο, εδώ θριαμβεύει η σύγχρονη, κοινωνικά ενσυνείδητη και συμπεριληπτική κλασσική μουσική: το έργο Revolución Diamantina αναφέρεται στη διαμαρτυρία του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στις γυναικοκτονίες στο Μεξικό το 2019, και οδήγησε τη συνθέτρια να πειραματιστεί με την ένταση της μουσικής και τη χρήση της χορωδίας ως ηχητικά αντίστοιχα της πορείας διαμαρτυρίας στον δρόμο.
Ridiculous And Full Of Blood (14 Ιουνίου)
14 χρόνια μετά το πρώτο προσωπικό της album και 8 μετά τη συμμετοχή της στο αριστουργηματικό Mariner, η Julie Christmas επιστρέφει με περισσότερη δύναμη και μεγαλύτερη ένταση από ποτέ και συνοδοιπόρους, μεταξύ άλλων, τον Johannes Persson και τον Thomas Hedlund των Cult of Luna και τη Laura Pleasants των Kylesa. Αυτό θα ήταν το album της χρονιάς, της δεκαετίας, κ.λπ. αν το χαμόγελο του εμπορίου είχε ισχύ πάνω σε αυτήν την πρωτοπόρο του alternative / hardcore / post-metal ήχου – η Julie Christmas, όμως, ανήκει στο είδος των μουσικών που αλλάζουν τον τρόπο που ακούμε, καταλαβαίνουμε και μιλάμε για τη μουσική συνολικά.
Among Giants (21 Ιουνίου)
Αξέχαστη είναι μάλλον το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για τη θυελλώδη δεξιοτεχνία, αλλά και για την εντυπωσιακή μελωδικότητα, της Sarah Hanahan, την οποία γνωρίσαμε μέσα από το A New Beat, το συνεργατικό album του Ulysses Owens Jr και των Generation Y – η χημεία, το πάθος και η ένταση αυτών των μουσικών κάθε άλλο παρά συνηθισμένα είναι, λέγαμε την άνοιξη στην χώρα των θαυμάτων. Δεν υπάρχει τίποτα συνηθισμένο ούτε στο προσωπικό της album που ακολούθησε και δεν είναι μυστικό ότι ο αναγνωρίσιμος τόνος του σαξοφώνου της θα μας απαχολήσει και στο μέλλον, όπως και το σύγχρονο βλέμμα της πάνω στην ριζοσπαστική παράδοση της jazz. We bop, κυριολεκτικά.
The Kurt Weill Album (2 Αυγούστου)
Είναι σχεδόν απίστευτο ότι αυτή είναι μόλις η πρώτη ηχογράφηση της Joana Mallwitz με την Konzerthausorchester Berlin, τη διεύθυνση της οποίας ανέλαβε πέρσι – συνήθως χρειάζεται πολύ περισσότερος χρόνος για να δημιουργηθεί τέτοια χημεία μεταξύ ορχήστρας και μαέστρου. Από την άλλη μεριά βέβαια, αρκεί κανείς να δει το πάθος με το οποίο μιλάει η Joana Mallwitz για τη σημασία του συμφωνικού έργου του Weill, όπως και για τον ανθρωπισμό του και τη δίωξή του από τον ναζισμό, για να αναγνωρίσει το ίδιο πάθος σε κάθε νότα με την οποία ανταποκρίνεται η ορχήστρα.
Milton + esperanza (9 Αυγούστου)
«Η μουσική, για μένα, είναι η φιλία / η αγάπη, τα παιδιά, ο ωκεανός, η ζωή»: ο βραζιλιάνος jazz θρύλος Milton Nascimento και η σπουδαιότερη σύγχρονη jazz μπασίστρια esperanza spalding δεν συνεργάζονται με τη συμβατική έννοια του όρου αλλά αλληλοσυμπληρώνονται με τη φυσικότητα των συγγενών μουσικών πνευμάτων. Συνυπάρχουν και συνδημιουργούν ατμοσφαιρικά ηχητικά περιβάλλοντα, από ολιγόλεπτους διαλόγους για την τέχνη και τη ζωή μέχρι τον εννιάλεπτο φόρο τιμής στον κοινό τους φίλο Wayne Shorter, συνδυάζοντας την τεχνική αρτιότητα με μια σπάνια ζεστασιά που γίνεται συγκινητική χωρίς καν να προσπαθεί.
Endtime Signals (18 Αυγούστου)
Τριάντα χρόνια μουσικής καινοτομίας και αξιοπιστίας είναι απίστευτα πολλά, όχι όμως για τους Dark Tranquillity: oι πρωτοπόροι της ιστορικής σκηνής του Gothenburg όχι απλά δεν επαναπαύτηκαν ποτέ στις δάφνες τους αλλά διανύουν μια τουλάχιστον δεκαετή μουσική άνοιξη με αποκορύφωμα – μέχρι στιγμής – το φετινό Endtime Signals. Το αναγνωρίσιμο melodic death metal του συγκροτήματος συνεχίζει να εξελίσσεται σε ηχητικά τοπία υψηλής συγκινησιακής φόρτισης, με καταλύτη τα εμβληματικά growls και τα βαρύτονα καθαρά φωνητικά του πολυπράγμωνα (The Halo Effect, Cemetery Skyline) Mikael Stanne.
The Obsession (20 Σεπτεμβρίου)
Η επιστροφή της Charlotte Wessels δεν είναι μόνο θριαμβευτική, αλλά και κυριολεκτικά συγκινητική. Το πρωτότυπο πνεύμα και το αναγνωρίσιμο ύφος των προσωπικών της κυκλοφοριών επαναπροδιορίζει τον συμφωνικό metal ήχο, δημιουργώντας το κορυφαίο album της σκηνής εδώ και χρόνια, με την έμπρακτη στήριξη των φίλων της: της Simone Simons των Epica, της Alissa White-Gluz των Arch Enemy, και των μουσικών που είχαν αποχωρήσει μαζί της από τους Delain. H απόλυτη δικαίωση μιας σπουδαίας (όχι μόνο) τραγουδίστριας (αλλά και) συνθέτριας, στιχουργού και ανεξάρτητης παραγωγού.
NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD (4 Οκτωβρίου)
«Κάθε μέρα ένα νέο έγκλημα πολέμου, κάθε μέρα ένα λουλούδι ανθίζει»: η επιστροφή ενός λατρεμένου συγκροτήματος με ένα πολιτικά άμεσο και μουσικά αναντικατάστατο album, o τίτλος του οποίου αναφέρεται στον αριθμό των νεκρών τους πρώτους τέσσερις μήνες της γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Ο ήχος των Godspeed You! Black Emperor είναι αντίστοιχα επιτακτικός και οι συνθέσεις εστιασμένες, θυμίζοντας κορυφαία κομμάτια της δισκογραφίας τους όπως το Peasantry or ‘Light! Inside of Light!’. Και αυτός είναι ο λόγος που εδώ δεν έχουμε ένα soundtrack των ζοφερών καιρών που ζούμε, αλλά το μουσικό ισοδύναμο της ελπίδας και του κουράγιου που χρειαζόμαστε για να τους αντιμετωπίσουμε.
Aν θεωρούσαμε το EP και τα singles που προηγήθηκαν σαν μια σειρά υποσχέσεων, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πρώτο album των Frenzee τις εκπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο: άρτια δομημένες συνθέσεις, ισοπεδωτικός hardcore punk ήχος και ξεκάθαρες αντιφασιστικές και αντισεξιστικές θέσεις. Και φυσικά εδώ δεν υπάρχει καμία λοξή ματιά προς κανένα ευρύτερο ακροατήριο «εναλλακτικού» lifestyle. Υπάρχει μόνο ένα παρόν που φαντάζει ιδανικό, αλλά και ένα μέλλον για το οποίο μόνο προσμονή μπορεί να νιώθει κανείς – ή τουλάχιστον that’s what’s wrong with me.
Still + Bright (25 Οκτωβρίου)
Τόσο μέσα από τις προσωπικές της κυκλοφορίες, όσο και μέσω της συνεργασίας της με την Alison Russell, τη Rhiannon Giddens και τη Leyla McCalla στο σχήμα Our Native Daughters, η Amythyst Kiah έχει συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό και τη σύνθεση της folk, των blues και της country. Η υπέρβαση των μεταξύ τους διαχωρισμών έχει πολιτικές σημασιοδοτήσεις, όπως άλλωστε έχει και η αντανάκλαση της πάνω στις προσωπικές και κοινωνικές δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει ως μαύρη ΛΟΑΤΚΙ+ θηλυκότητα. Και υπό αυτό το διττό πρίσμα, το Still + Bright είναι μια από τις σημαντικότερες στιγμές μιας από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης folk / americana σκηνής.
Cheat Death (8 Νοεμβρίου)
Αργά ή γρήγορα τα περισσότερα συγκροτήματα βρίσκονται ενώπιον του ίδιου στοιχήματος, να εξελίσσουν τον ήχο τους χωρίς να χάνουν την ταυτότητα τους. Λίγα ωστόσο το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο όσο οι 1000mods στο πέμπτο τους album: αφθονία φρέσκων ιδεών που οργανώνονται με αυτοσχεδιαστική δεξιοτεχνία, desert και alternative rock παλέτες με metal και punk εξάρσεις, φόροι τιμής στις επιρροές του παρελθόντος και μουσικά βλέμματα σε ένα συναρπαστικά αχαρτογράφητο μέλλον. Και από όλες αυτές τις απόψεις, το Cheat Death είναι το είδος του album που η σημασία του υπερβαίνει κατά πολύ τo μουσικό πλαίσιο του έτους κυκλοφορίας του.
Daylight in the Dark (8 Νοεμβρίου)
Η ακαταμάχητη συλλογική κουλτούρα της σκηνής της Palm Desert εκτείνεται, στην προκειμένη περίπτωση, από την Καλιφόρνια μέχρι τη Νορβηγία: o κιθαρίστας Gary Arce των Yawning Man, αλλά και πολλών συνεργατικών σχημάτων όπως οι Big Scenic Nowhere και οι Yawning Balch, συναντάει την μπασίστρια και τραγουδίστρια Pia Isaksen των Superlynx, η οποία έχει αναλάβει και το artwork, ενώ ο ντράμερ Dan Joeright, στο στούντιο του οποίου έγινε η ηχογράφηση, είναι και μηχανικός ήχου. Με άλλα λόγια, μια μοναδική και ιδιαίτερα ατμοσφαιρική μουσική χειροτεχνία που υλοποιείται υπό τους όρους της καλλιτεχνικής αυτονομίας που χαρακτηρίζουν τη σκηνή.
Γ.Τ.Κ. (22 Νοεμβρίου)
«Λένε πως στη χώρα μου έχει θάλασσα / προσέχω να βουτάω όπου τα πόδια μου πατώνουνε / γιατί μεσ’ τον βυθό έχει πτώματα που με στοιχειώνουνε»: και μόνο για έναν τέτοιο στίχο στην μετά το ναυάγιο της Πύλου εποχή θα άξιζε να αναφερθεί αυτό το album. Ταυτόχρονα όμως, όπως λέει ο ίδιος ο ΛΕΞ, «η νίκη του ενός ποτέ δε θα ’ναι αρκετή». Και αυτή η επίγνωση φαίνεται να είναι επίσης σημαντική ως δυνητική αυτοπροστασία κάθε μουσικού, κάθε σκηνής και κάθε κοινού που έρχεται από τα κάτω και ενίοτε γίνεται αντικείμενο mainstream ενδιαφέροντος.
Ό,τι είναι για τους
ανθρώπους η σπονδυλική στήλη ήταν για τις Τρύπες το μπάσο του Γιώργου Καρρά. Και φυσικά τις
Τρύπες τις αγαπήσαμε πολύ, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που κάνει αυτό το album σημαντικό: είναι ο λιτός και υποβλητικός τρόπος που η μουσική του Γιώργου Καρρά συνομιλεί με τα
ποιήματα του Ανέστη Ευαγγέλου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς παροπλίστηκε, μέρα τη μέρα, η φωνή μου, ούτε αν και πότε θα μπορέσω να μαζέψω, πετραδάκι πετραδάκι, τα υλικά της χαράς. Ίσως όμως
να είναι αυτός ο λόγος που κάνει αυτή τη μουσική απαραίτητη σαν οξυγόνο στις μέρες μας.
Adrift / Tending the Embers (1 Μαρτίου)
Αυτό το EP είναι η πρώτη κυκλοφορία νέου υλικού των Pelican μετά από 5 χρόνια, και, ταυτόχρονα, η πρώτη νέα ηχογράφηση της κλασσικής τους σύνθεσης που επανενώθηκε μετά από 12 χρόνια: Bryan Herweg στο μπάσο, Larry Herweg στα ντραμς και Laurent Schroeder-Lebec και Trevor Shelley de Brauw στις κιθάρες. Ο πρωτοπόρος post-metal ήχος των Pelican είναι θεμέλιο της σύγχρονης σκηνής, όπως και το αντιεμπορευματικό τους ήθος – με άλλα λόγια, τα πρώτα δεύτερόλεπτα του Sirius που ακούγονται στην αρχή της χώρας των θαυμάτων σημαίνουν περισσότερα πράγματα από ένα σήμα εκπομπής.
No comments:
Post a Comment