Τι ρόλο παίζει η μουσική στην κατασκευή της «εθνικής» ταυτότητας; Ποιος περιλαμβάνεται, και ποιος αποκλείεται, από αυτήν; Και, αντίστροφα, πώς μπορούμε μέσω της μουσικής να τοποθετηθούμε κριτικά απέναντι στη φαντασιακή κοινότητα του «έθνους»;
Η άρση των αποκλεισμών, και, αντίστροφα, η ανάδειξη της συμπερίληψης, αποτελούν χαρακτηριστικά στοιχεία του έργου της Jessie Montgomery, μιας από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης κλασσικής μουσικής. Ενδεικτικά, η εμβληματική και πολυπαιγμένη σύνθεσή της Βanner ήταν ανάθεση του 2014 με αντικείμενο την επέτειο των 200 ετών του The Star Spangled Banner, δηλαδή του εθνικού ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Απέναντι στον παραδοσιακό ύμνο, η Jessie Montgomery εκφράζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ουσιαστικό κριτικό λόγο την αμφιθυμία της, δηλώνοντας ότι ως αφροαμερικανίδα δεν ένιωσε ποτέ ότι την αφορούσε και προσθέτοντας περιπτώσεις όπου παρέμεινε καθιστή όταν ακουγόταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Αυτό που την απασχολούσε, είναι πως θα ακουγόταν σήμερα ένας ύμνος για τη σύγχρονη πολυπολιτισμική Αμερική.
Αυτό είναι το Βanner: πρωτότυπη και ευρηματική σύνθεση σε δώδεκα συναρθρωμενα μοτίβα-ύμνους που ενσωματώνουν στοιχεία από τον υπάρχον εθνικό ύμνο αλλά και από εκείνους γειτονικών χωρών, τον μουσικό πολιτισμό των μεταναστευτικών κοινοτήτων και την παραδοσιακή μουσική, όπως τα spirituals της αφροαμερικανικής κοινότητας, εργατικά τραγούδια και τραγούδια για την ελευθερία. Με άλλα λόγια, το Banner είναι ένας ύμνος όχι στην κατασκευασμένη ομοιογένεια, αλλά στην αξία της ποικιλομορφίας και την αναγνώριση της διαφορετικότητας – ένας ύμνος για όλους και σε όλους τους από κάτω.
Έμφυλες και φυλετικές διακρίσεις στην κλασσική μουσική, αλλά και κριτικές αντιστάσεις μέσα από κορυφαίες συμφωνίες της Florence Price και του Antonín Dvorák, τον αντιρατσισμό της Rhiannon Giddens και των PUBLIQuartet, και την αποδόμηση του εθνικού ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών από την Jessie Montgomery – μαζί, δυο λόγια κι ένα συμφωνικό έργο για την Παλαιστίνη (φωτογραφία: Michael Avedon)
No comments:
Post a Comment